Blisko pięćset lat historii rezydencji w Komierowie ma swoich niemych świadków. To pomnikowe dęby szypułkowe (Quercus robur) otaczające pałac. Najstarszy z nich pamięta czasy przyjęcia przez ród nazwiska „Komierowscy”,
co miało miejsce w XV wieku.
Wiele spośród kilkusetletnich drzew rosnących wokół pałacu jest reliktem dzikiego krajobrazu otaczającego dawną, rycerską warownię. Podobnie jak budynek siedziby rodowej Komierowskich, tak i jego otoczenie ulegało na przestrzeni stuleci kolejnym przekształceniom. Najczęściej były to zmiany prowadzone równolegle z modernizacją głównego budynku mieszkalnego.
Na terenie parku można natknąć się na lipy i dęby posadzone w drugiej połowie XVII wieku,
kiedy to dawna warownia rycerska przybrała postać niewielkiego barokowego pałacu. Kolejne pokolenia przekształcały pałacowy park, stale go powiększając, aż w XIX wieku przybrał on formę rozległego parku naturalistycznego. Lokalizacja starodrzewia zdradza, że pałacowy park przez niemal całe XIX stulecie ulegał kolejnym modyfikacjom przybliżającym go do stanu odpowiadającego panującym ówcześnie trendom sztuki ogrodowej. Największe nasilenie zmian przypadło jednak na rok 1896, kiedy to Roman Komierowski ufundował przebudowę barokowego pałacu. Powstała wówczas romantyczna posiadłość oprawiona przez rozległe założenie parkowe harmonijnie łączące się z otaczającym krajobrazem. To naturalne atuty miejsca takie jak topografia czy wielowiekowy drzewostan wiodły prym i narzucały kształt docelowej koncepcji aranżacji parku, czyniąc go jednym z najbardziej wyjątkowych parków naturalistycznych w Polsce.
